هرآنچه درباره آلودگی باید بدانیم (بخش دوم)
از آنجایی که بزرگراه‌ها و تاسیسات آلاینده در طول تاریخ در محله‌ها و جوامع کم درآمد یا در کنار آنها قرار داشته‌اند، اثرات منفی این آلودگی به طور نامتناسبی توسط مردم ساکن در این جوامع تجربه شده است. در سال 2019، اتحادیه دانشمندان دریافت که قرار گرفتن در معرض آلودگی برای آمریکایی‌های مقیم آسیا به طور متوسط 34 درصد بیشتر از سایر آمریکایی‌ها بود. در تهران و شهرهای پرجمعیت ایران نیز به همین شکل است و بسیاری از افراد در معرض شدید آلودگی هستند.
آلاینده های خطرناک هوا
تعدادی از آلاینده‌های هوا خطرات جدی برای سلامتی دارند و گاهی اوقات حتی در مقادیر کم می‌توانند کشنده باشند. برخی از رایج ترین آنها جیوه، سرب، دیوکسین‌ها و بنزن هستند. واک می‌گوید: «این‌ها اغلب در حین احتراق گاز یا زغال سنگ، سوزاندن و … منتشر می‌شوند. بنزن که توسط EPA به عنوان یک سرطان‌زا طبقه‌بندی می‌شود، می‌تواند در کوتاه‌مدت باعث تحریک چشم، پوست و ریه و در طولانی‌مدت اختلالات خونی شود.
دیوکسین‌ها که معمولاً در غذا یافت می‌شوند، اما به مقدار کم در هوا نیز وجود دارند، می‌توانند در کوتاه‌مدت بر کبد تأثیر بگذارند و به سیستم ایمنی، عصبی، غدد درون بدن و همچنین عملکرد تولید مثل آسیب بزنند. جیوه به سیستم عصبی مرکزی حمله می‌کند. در مقادیر زیاد، سرب می‌تواند به مغز و کلیه‌های کودکان آسیب برساند و حتی حداقل قرار گرفتن در معرض آن می‌تواند بر ضریب هوشی و توانایی یادگیری کودکان تأثیر بگذارد.
گازهای گلخانه‌ای
گازهای گلخانه‌ای منجر به افزایش دما می‌شوند که به نوبه خود منجر به علائم بارز تغییرات آب و هوایی می‌شود: افزایش سطح آب دریاها، هوای گرمتر، مرگ و میرهای ناشی از گرما، و افزایش انتقال بیماری‌های عفونی. در سال 2018 دی اکسید کربن 81 درصد از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای کشور را تشکیل می‌داد و متان نیز 10 درصد را تشکیل می‌داد. واک می‌گوید: «دی اکسید کربن از احتراق سوخت‌های فسیلی و متان از منابع طبیعی و صنعتی، از جمله مقادیر زیادی که در حین حفاری نفت و گاز آزاد می شود، به دست می‌آید. “ما مقادیر بسیار بیشتری دی اکسید کربن منتشر می‌کنیم، اما متان به طور قابل توجهی قوی‌تر است، بنابراین بسیار مخرب است.
” دسته دیگری از گازهای گلخانه‌ای، هیدروفلوئوروکربن‌ها (HFCs) هستند.، هزاران بار قدرتمندتر از دی اکسید کربن در توانایی خود در به دام انداختن گرما هستند. در اکتبر 2016، بیش از 140 کشور برای کاهش استفاده از این مواد شیمیایی که در تهویه مطبوع و یخچال‌ها یافت می‌شوند به توافق رسیدند و جایگزین‌های سبزتری را در طول زمان توسعه دادند.
